Heteroseksueel geslachtsverkeer

Heteroseksueel geslachtsverkeer

De coïtus, dus het contact tussen vagina en penis, is natuurlijk de enige vorm van seksueel contact waaruit een kind kan ontstaan en in onze cultuur is deze vorm dan ook lange tijd als superieur aangemerkt. Volgens het joodse en christelijke geloof waren seksualiteit en voortplanting zaken die niet van elkaar te scheiden waren. Iedere vorm van seksualiteit die de kans op zwangerschap uitsloot werd als zondig beschouwd en moest worden tegengegaan. Het gevolg was dat in de meeste westerse landen deze zonde tot misdrijf werd verklaard. Geslachtsverkeer zonder coïtus werd beschouwd als een ernstig vergrijp, dat zwaar kon worden gestraft. De moderne psychiatrie maakte van het misdrijf tenslotte een ziekte, door te verklaren dat volwassenen die de coïtus niet veruit prefereerden boven elke andere seksuele bezigheid, geestesziek waren, of minstens ‘onrijp’. (Zie voor meer details ‘Aangepast gedrag en afwijkend gedrag’). Tegenwoordig beginnen we in te zien dat deze negatieve houding ten opzichte van andere vormen van seksueel contact het leven van zeer vele mensen nodeloos heeft verarmd. Het is vrijwel zeker dat het continu bezig zijn met penis en vagina en het verwaarlozen van andere ‘erogene zones’ mannen en vrouwen zo ongevoelig kan maken dat zij tenslotte niet meer normaal seksueel kunnen functioneren. (Zie ‘Seksueel onvermogen’). Dat is dan ook de reden waarom sextherapeuten tegenwoordig zoveel nadruk leggen op het belang van vrijen zonder coïtus en het ‘voorspel’. Maar zelfs deze goedbedoelende mensen hebben nog niet in de gaten waar het in wezen om gaat. Zolang men de coïtus blijft beschouwen als de hoogste vorm van seksueel contact zijn alle andere vormen hieraan automatisch ondergeschikt. In het gunstigste geval zullen ze als ‘varianten’ of ‘substituten’ worden gezien, en zullen ze altijd ‘voorspel’ of‘naspel’ van het ‘eigenlijke gebeuren’ zijn. Met andere woorden, twee mensen zullen hun spontane seksuele experimenten willen blijven rechtvaardigen door tenslotte toch naar een coïtus toe te werken. Zij blijven hun seksuele contacten opsplitsen in handelingen, hoofdstukken, of geleidelijk oplopende fasen, en het zal hun dan ook nooit lukken om tot volledige ontplooiing van al hun erotische capaciteiten te komen.

Dit is dan ook de reden waarom wij dit onderwerp in dit boek niet zullen behandelen op de manier zoals dat in andere boeken over seksualiteit wordt gedaan, maar voor een meer algemene benadering kiezen. In plaats van te proberen de lezer een bepaalde seksuele voorkeur op te dringen, beginnen we dan ook met de volgende definitie: Geslachtsverkeer is iedere vorm van communicatie tussen mensen waaraan een seksuele respons te pas komt.

Die communicatie kan nattiurlijk tal van vormen hebben. Mensen kunnen seksueel op elkaar reageren als zij elkaar kussen of omhelzen, maar ook als zij elkaar alleen maar in de ogen kijken of met elkaar telefoneren. Het is dus helemaal niet nodig om eikaars geslachtsdelen aan te raken - direct lichamelijk contact kan totaal overbodig zijn. Zodra er een bepaalde wisselwerking is en een wederzijds ervaren van seksuele gevoelens, is er seksueel contact in de ware zin van het woord.

En hierbij zouden wij het voor wat betreft dit onderwerp kunnen laten, als er geen geestelijken, juristen en medici waren die vinden dat zij op een bepaalde manier moeten specificeren en indelen wat mensen doen als zij met elkaar de liefde bedrijven. Hierbij is het de geestelijke natuurlijk om andere dingen begonnen dan de medicus, en de jurist is weer in totaal andere zaken geïnteresseerd dan de geestelijke; en iedereen die van vakjargon houdt kan zonder al te veel moeite een eigen terminologie bedenken. In feite zijn de mogelijkheden legio. Zelfs seksueel contact zonder direct lichamelijk contact is in verschillende catgegorieën in te delen. Zo houdt iemand die seksueel opgewonden raakt door een obsceen telefoontje en die de opbeller zelfs aanmoedigt, zich als het ware bezig met ‘mondeling en auditief geslachtsverkeer’ en kan de relatie tussen een exhibitionist en een voyeur ‘visueel geslachtsverkeer’ worden genoemd. Bij mensen die elkaar seksueel prikkelende brieven of foto’s sturen zouden wij zelfs kunnen spreken van ‘schriftelijk geslachtsverkeer’. Uit deze voorbeelden blijkt echter dat een dergelijke indeling tenslotte lachwekkend wordt.

Om praktische redenen zijn de vakmensen het dan ook eens geworden over een paar basistermen die uitsluitend betrekking hebben op die vormen van seksueel contact waarbij tenminste één van de partners een direct lichamelijk contact heeft via de geslachtsorganen. Het is een compromis, maar de zaak wordt er wel aanzienlijk door vereenvoudigd; en aangezien deze indeling al door zeer velen is overgenomen, kunnen we hem ook hier gebruiken om aan onze bespreking enige lijn te geven. Volgens de moderne algemene indeling zijn er dus vier hoofdvormen van geslachtsverkeer:

•     We spreken van manueel geslachtsverkeer (van het Latijnse manus: hand) wanneer iemands geslachtsdelen in contact zijn met de hand(en) van de partner.

•     We spreken van oraal geslachtsverkeer (van het Latijnse os: mond) wanneer iemands geslachtsdelen in contact zijn met de mond van de partner.

•      We spreken van genitaal geslachtsverkeer (van het Latijnse genitalia:voortplantingsorganen) wanneer iemands geslachtsdelen in contact zijn met de geslachtsdelen van de partner.

•     We spreken van anaal geslachtsverkeer (van het Latijnse anus: aars) wanneer iemands geslachtsdelen in contact zijn met de anus van de partner.

Het betreft hier natuurlijk louter technische verschillen en geen keuzemogelijkheden, of mogelijkheden die niet met elkaar te combineren zouden zijn. Sommige mensen beperken zich inderdaad tot één bepaalde vorm van sex, maar de meesten van ons stappen tijdens het vrijen het liefst van de ene op de andere mogelijkheid over, bijvoorbeeld van manueel op oraal en tenslotte op genitaal geslachtsverkeer. Wie met indelen nog verder zou willen gaan, maar dat zou wat overdreven zijn, zou bijvoorbeeld ook nog als mogelijkheden kunnen noemen ‘femoraal geslachtsverkeer’ (van het Latijnse femur: dij) en ‘mammair geslachtsverkeer’ van het latijnse mamma: borst), dus d.w.z. geslachtsverkeer waarbij de penis van de man zich tussen de dijen of borsten van zijn partner bevindt. Men kan tenslotte uren in eikaars armen doorbrengen en op tal van manieren met elkaar vrijen alvorens een orgasme te krijgen. Of men kan ook alleen van het samen vrijen genieten, helemaal zonder orgasme. Voor onze definitie maakt dat geen verschil. Het is altijd het totale seksuele contact waar het om gaat, niet alleen de eventuele laatste fase. Daarentegen gaat het ons hier wel uitsluitend om het seksuele karakter van het contact. Onze definitie van manueel geslachtsverkeer is dan ook niet van toepassing op het contact tussen een patiënt en de arts die de geslachtsdelen manueel, d.w.z. met de handen, onderzoekt. Het feit dat iemands geslachtsdelen in contact komen met de handen, mond, geslachtsdelen of anus van iemand anders is op zichzelf dus geen reden om van seksueel contact te spreken. Deze term is alleen van toepassing als tenminste één persoon een seksuele respons vertoont die door de ander wordt opgemerkt en gestimuleerd. (Dit houdt onder meer in dat kinderen die uit louter nieuwsgierigheid eikaars geslachtsdelen bevoelen geen seksueel contact hebben).

Terwijl het dus betrekkelijk eenvoudig is om tot overeenstemming te komen over een algemene definitie van geslachtsverkeer, zou het dwaasheid zijn om er een standaardomschrijving van te willen geven. Bij de mens is seksualiteit in de allereerste plaats iets persoonlijks. Ieder mens heeft zijn eigen seksuele voorkeuren en daarom zijn er ook geen twee paren die op exact dezelfde manier met elkaar de liefde bedrijven. Sommige mensen houden het hun hele leven bij één vast patroon, anderen proberen verschillende dingen in verschillende situaties, en weer anderen is het juist om afwisseling begonnen. Er zijn mensen die niet meer dan een paar minuten, of zelfs seconden nodig hebben, maar er zijn ook mensen die er uren over doen. Sommige mensen hebben in hun hele leven maar één keer een seksueel contact, anderen hebben het regelmatig, maar met vrij lange tussenpozen, weer anderen hebben meerdere malen per dag seksueel contact. Alle manieren zijn goed zolang de betrokkenen het er maar mee eens zijn; en dat een geestelijke, rechterlijke of medische macht iemand ook maar iets zou mogen voorschrijven, is gewoon onzin. Helaas is dat nu precies wat in het verleden zo vaak geprobeerd is. In plaats dat mensen aangemoedigd werden zelf uit te vinden hoe zij het gelukkigst waren en hun eigen capaciteit om te genieten te ontwikkelen, stelden deze machten strenge normen vast voor ‘natuurlijk’, ‘normaal’ en ‘gezond’ geslachtsverkeer, die iedereen geacht werd zo veel mogelijk na te streven. Alles wat van die normen afweek was ‘tegennatuurlijk’, ‘abnormaal’ en ‘ziek’.

In onze eigen cultuur was de coïtus lange tijd de enige seksuele activiteit die geaccepteerd werd. In veel Amerikaanse staten is niet-coïtale sex ook nu nog bij de wet verboden. Daar wordt zelfs een echtpaar dat orale sex bedrijft als misdadig beschouwd, en als hun ‘delict’ zou worden aangegeven, zou in principe een flinke gevangenisstraf kunnen worden opgelegd.

Dat deze wetten maar zelden worden toegepast maakt ze niet minder absurd. Integendeel, het feit dat ze selectief worden toegepast, maakt ze in wezen nog veel schandaliger. Maar minstens zo verwerpelijk als de wetten zelf is de kleingeestige kijk op de menselijke seksualiteit die ze heeft doen ontstaan. Volgens die kijk is seksueel contact tussen mensen niet meer dan een middel om nakomelingen te verwekken, net als het paren van dieren. Er is geen plaats voor cultuur en perfectionering. Iedere poging om er wat beschaving in aan te brengen is een verstoring van de ‘natuurlijke orde’. Op elk ander gebied mag de mens proberen zich te vervolmaken, maar niet op seksueel gebied - in dat opzicht moeten we op dierlijk niveau blijven. Intussen is er in dat opzicht in onze maatschappij wel het een en ander verbeterd. Men ziet in dat de gehele mens bij een seksuele relatie betrokken is en dat de eis om seksueel contact tot bepaalde gebieden van het lichaam beperkt te houden op zichzelf onnatuurlijk is. Seksuele experimenten worden tegenwoordig, in ieder geval in de praktijk, door zeer veel mensen geaccepteerd.

Niettemin zijn er ook nu nog veel mensen die hun erotische mogelijkheden niet ten volle benutten, al heeft dat een iets andere reden. Het is niet dat zij bang zijn voor wat afwisseling in hun manier van vrijen, zij blijven het alleen zien als middel tot een bepaald doel. Dat wil zeggen: net als hun voorouders zijn zij meer in het resultaat van hun gemeenschap geïnteresseerd dan in de gemeenschap zelf. Van middel tot het .krijgen van kinderen hebben zij er een middel tot het krijgen van een orgasme van gemaakt. Kortom, zij zijn nog altijd niet in staat om van seksuele genoegens te genieten als een op zichzelf staand doel. Het is echter juist dat vermogen dat een band schept tussen man en vrouw, dat voor hun allergrootste bevrediging zorgt en maakt dat zij tot op hoge leeftijd seksueel zullen kunnen blijven functioneren.

De nu volgende pagina’s bevatten een aantal tips voor enkele vormen van niet op voortplanting of orgasme gericht vrijen. Ook nu geldt weer, net als voor de onderwerpen die hiervoor al aan de orde gekomen zijn, dat het er vooral om gaat bepaalde termen te verduidelijken, bepaalde technieken te beschrijven en op bepaalde mogelijkheden te wijzen. Iedereen moet zelf uitmaken wat hij doet. De tekst wil vooral geen poging zijn om een standaardgedrag, een norm of een doel aan te geven. Het gaat ons alleen om plezier voor de betrokkenen.

Manueel geslachtsverkeer

Met manueel geslachtsverkeer wordt hier bedoeld seksueel contact tussen de geslachtsdelen van de ene mens en de handen van iemand anders.

In vroegere handboeken voor gehuwden werd deze vorm van sex vaak als ‘voorspel’ tot de coïtus gezien. Het intensief prikkelen met de handen van de vrouwelijke geslachtsorganen beschouwde men als een voorwaarde om de vrouw in een toestand van seksuele opwinding te brengen. De echtgenoot werd dan ook geadviseerd er een gewoonte van te maken, omdat hij zijn vrouw er een groot genoegen mee zou doen. (Deze boeken waren uitsluitend voor gehuwde mensen bedoeld). Jammer genoeg zijn veel mannen dit ‘voorspel’ hierdoor als een vervelende bijkomstigheid gaan beschouwen. Bovendien prikkelden zij - omdat zij van de vrouwelijke seksuele respons niet veel verstand hadden - de kittelaar soms te veel en veroorzaakten zij meer pijn dan prettige gevoelens. Vrouwen daarentegen waren vaak bang de mannelijke geslachtsdelen aan te raken. Zo is het gekomen dat manueel geslachtsverkeer slechts zelden als een op zichzelf staand genoegen voor beide partijen is beschouwd. Tegenwoordig lijkt er in dat opzicht nogal wat veranderd. Veel mannen en vrouwen vertellen elkaar nu openlijk wat zij wel en niet prettig vinden en zijn veel meer tot experimenteren bereid. Zij beginnen dus te beseffen dat de coïtus niet de enige manier is om tot seksuele bevrediging te komen. Soms merken zij dat het zowel voor zichzelf als voor de partner heel prettig kan zijn om eikaars lichaam alleen maar te bevoelen, te strelen en te masseren. Moderne sextherapeuten hebben bovendien ontdekt dat seksuele responsen die lang geremd geweest zijn los kunnen komen en dat seksueel onvermogen bij mannen en vrouwen kan worden overwonnen, als men eerst probeert om het elkaar op deze manier zoveel mogelijk naar de zin te maken. (Zie ‘Seksueel onvermogen’).

Bij het voorzichtig aftasten van eikaars erogene zones zal men doorgaans steeds vaker teruggaan naar de plaatsten die het gevoeligst blijken te zijn - de geslachtsorganen. Bovendien wordt duidelijk dat het initiatief door beiden kan worden genomen, of dat men tegelijk actief kan zijn. In laatstgenoemd geval kan men spreken van ‘wederzijds masturberen’. Een man die een vrouw wil masturberen moet haar natuurlijk vragen waar en hoe zij het liefst wordt aangeraakt. (Vrijwel geen vrouw masturbeert op dezelfde manier). Meestal zal hij te horen krijgen dat het topje van de clitoris voor directe prikkeling te gevoelig is en dat het strelen van de zijkant van de clitoris en de kleine schaamlippen (de labia minora)het prettigste gevoel geeft. Bovendien begint de vagina van de vrouw, als zij seksueel opgewonden raakt, vanzelf vochtig te worden en kan de man dit vocht met zijn vinger moet hem natuurlijk vragen hoe hij wil dat zij zijn penis vasthoudt en streelt. Zij maakt het vaak nog prettiger voor hem door haar vingers met speeksel nat te maken of een glijmiddel te gebruiken. Wanneer de man op deze manier een orgasme krijgt duurt het meestal even voordat hij opnieuw een erectie krijgt. Wel kan hij, als zij dat wil, de vrouw nog bevredigen. Dat moet dan gebeuren op de manuele of orale manier.

Zelfs tegenwoordig zijn er nog vrouwen die de penis van een man niet graag aanraken, omdat zij zijn opgevoed met het idee dat dit onvrouwelijk, kinderachtig, slecht of onnatuurlijk is. Ook denken sommige vrouwen dat een ‘echte’ man zich nooit op deze manier zou willen laten ‘gebruiken’. Deze vrouwen moeten maar bedenken dat mannen al sinds mensenheugenis prostituees voor deze dienstverlening hebben betaald, en dat het voor vele massage-instituten van nu een goede bron van inkomsten is.

De vrouw noch de klant beschouwen het als een vernedering en het is een techniek waarbij geen geslachtsziekte kan worden overgebracht. Dit soort massage mag dan ook eigenlijk niet tot de prostitutie worden gerekend en misschien zou het voor onze maatschappij geen kwaad kunnen als het gewoon als een vorm van fysiotherapie werd gezien.

In modern wetenschappelijk onderzoek is de therapeutische waarde van manueel geslachtsverkeer zonder meer vast komen te staan en mensen als Masters en Johnson bevelen deze techniek nu aan al hun patiënten aan. De reden voor dit advies is simpel: een man en een vrouw die geleerd hebben om elkaar met hun handen te bevredigen zullen doorgaans ook optimaal kunnen profiteren van andere vormen van seksueel contact.

Oraal geslachtsverkeer

Met oraal geslachtsverkeer wordt hier bedoeld seksueel contact tussen de geslachtsdelen van de ene mens en de mond van iemand anders.

De geslachtsdelen en de mond zijn de twee erogene zones die het makkelijkst te prikkelen zijn en het spreekt daarom vanzelf dat deze delen van het lichaam met elkaar in contact worden gebracht. Deze gedragsvorm komt bij vrijwel alle zoogdieren voor en, biologisch gezien, is er dan ook geen reden waarom de mens, als het meest ontwikkelde en meest sensitieve zoogdier, deze gedragsvorm niet zou vertonen.

In sommige samenlevingen en op bepaalde momenten in de geschiedenis is oraal geslachtsverkeer echter als zondig, misdadig of ziek beschouwd en werden mensen die zich er mee bezig hielden zwaar gestraft. Ook nu is oraal geslachtsverkeer in sommige Amerikaanse staten nog strafbaar.

Maar ondanks alle verboden vanuit de godsdienst, de wet en de psychiatrie, is orale sex in onze cultuur altijd al vrij populair geweest. Vreemd is dat niet, want het kan voor zowel mannen als vrouwen bijzonder prettig zijn. Bovendien kan een vrouw er niet zwanger van worden en is het dus een vorm van sex die met name geschikt is voor mensen die geen zwangerschap willen, maar die ook nog niet het ideale voorbehoedmiddel hebben gevonden. Vooral ongehuwde tieners kunnen profiteren van de vele voordelen van orale sex. Er is geen kans op zwangerschap en bovendien blijft het meisje technisch ‘maagd’, terwijl ze in seksueel opzicht toch volledig aan haar trekken komt. Trouwens, voor een jongen is het net zo’n prettig gevoel om in de mond van een meisje klaar te komen als in haar vagina. Het is erg nuttig om iets over diverse vormen van orale sex te weten; iedereen die de moeite neemt hierover te leren en het in praktijk te brengen, zal beloond worden met een flinke toeneming van zijn of haar erotische capaciteiten.

Fellatio

Het likken en afzuigen van de mannelijke geslachtsdelen wordt aangeduid met het woord ‘fellatio’ (van het Latijnse fellare: zuigen).

Mannen vinden het vaak een heel prettig gevoel en veel vrouwen brengen hun partner op deze manier graag tot een orgasme. De mannelijke uitwendige geslachtsdelen zijn uiterst gevoelig en de lippen, de tong en de vochtige warmte van de mondholte vormen een uiterst prikkelend milieu. Een vrouw kan een man zelfs al sterk prikkelen door de binnenkant van zijn dijen te kussen, vlak naast de balzak, of voorzichtig zijn testikels te likken. Ook kan zij met haar mond zijn andere erogene zones aftasten, bijvoorbeeld de ruimte tussen balzak en anus (het perineum), en de anus zelf.

Een vrouw die de penis van haar partner afzuigt moet door vragen van tevoren weten hoe hij dat het prettigst vindt; ook moet zij weten dat het wat oefening vergt wil zij hem op deze manier een orgasme laten krijgen. Meestal gaat dit het beste door met lippen en tong langzame, maar stevige en regelmatige bewegingen te maken. De vrouw moet er goed voor zorgen dat haar tanden de penis niet raken. Als de man bijna klaar komt kan zij het tempo van haar bewegingen wat opvoeren en met een of beide handen de romp van de penis masturberen en alleen op de glans zuigen. Zij kan fellatio ook alleen als prikkelmiddel gebruiken en na enige tijd op een andere vorm van sex overgaan. Ook nu geldt weer dat alleen de betrokkenen zelf kunnen beslissen wat zij willen dat er gebeurt.

Veel vrouwen hebben graag dat de man in hun mond klaarkomt en vinden het warme zaad lekker. Zaad is een schone en ongevaarlijke stof die zonder enig bezwaar kan worden ingeslikt. (De enige uitzondering hierop is het besmette zaad van een man met een geslachtsziekte).

Een man kan in vele houdingen worden afgezogen. Hij kan rustig op zijn rug liggen, op het bed of op een stoel zitten of staan, terwijl de vrouw voor hem neerknielt. Deze en nog veel meer manieren van fellatio kan iedereen zelf uitproberen. En misschien ontdekt men nog wel nieuwe mogelijkheden. Een laatste opmerking: een penis afzuigen wordt voor een vrouw soms aangenamer als zij de man vraagt of hij zijn penis eerst in wat honing of iets ander zoets doopt.

Cunnilingus

Met het woord ‘cunnilingus’ (van het Latijnse cun- nus: vagina en linguere: likken) wordt het likken of afzuigen van de vrouwelijke geslachtsdelen bedoeld.

Gewoonlijk zijn de vrouwelijke uitwendige geslachtsorganen en het gebied er omheen de gevoeligste erogene zones. Met gelijkmatige zachte strelingen van de hand of met zachte, lange kussen zijn zij snel te prikkelen. Een man kan een vrouw dus al sterk prikkelen door de binnenkant van haar dijen, de ruimte tussen geslachtsorganen en anus (het perineum), en de anus zelf te likken. Nog meer genot geeft het als hij de kleine schaamlippen van haar vulva en de kittelaar kust, likt en afzuigt. Met een beetje oefening zal het hem zelfs wel lukken haar op deze manier te bevredigen.

Een man die de geslachtsdelen van een vrouw kust moet haar natuurlijk wel eerst vragen hoe zij dat het prettigst vindt en moet exact doen wat zij zegt. Vooral voor de man die geen erectie kan krijgen en die dus niet met de coïtus kan beginnen is het een prettig idee dat een vrouw ook met langdurig oraal prikkelen alleen al volledig te bevredigen is. Een man kan cunnilingus echter ook uitsluitend als prikkelmiddel gebruiken alvorens hij op een andere vorm van sex overgaat. Bij een andere gelegenheid kan hij doorgaan tot de vrouw een paar orgasmes heeft gehad en haar vervolgens nog een orgasme laten krijgen met een coïtus.

Als de vrouw seksueel opgewonden raakt gaat haar vagina een gladmakend vocht afscheiden. Bij gezonde vrouwen is dit vocht volledig schoon en kan het zonder bezwaar worden ingeslikt. Enkele jaren geleden is de kosmetische industrie geurige sprays en vaginaaldouches gaan maken voor de ‘vrouwelijke hygiëne’. Deze produkten zijn volledig overbodig en kunnen de bacteriële flora van de vagina flink verstoren, waardoor infectie en irritatie kunnen ontstaan. Bovendien kunnen deze produkten schadelijk zijn voor de gevoelige huid van penis en mond van de man. Zonder medische redenen moeten vrouwen dus geen spray of vaginaaldouche gebruiken en de vulva uitsluitend wassen met water en zeep. De vagina houdt zichzelf met de eigen afscheiding schoon. Vrouwen noch mannen hoeven dus bang te zijn dat cunnilingus ongezond of onsmakelijk is. Abnormale vaginale afscheiding of geur betekent altijd dat er iets mis is. In zulke gevallen moet de huisarts worden geraadpleegd. Evenals fellatio kan ook cunnilingus in allerlei verschillende houdingen worden bedreven. Iedereen moet voor zichzelf uitmaken welke houding voor hem of haar het prettigst is.

Voor bepaalde mensen zal cunnilingus tijdens de menstruatie achterwege gelaten worden, om esthetische en emotionele redenen. In sommige gangs in de Verenigde Staten schijnt cunnilingus tijdens de menstruatie van het meisje juist tot de initiatieriten te behoren. In het laatste stadium van de zwangerschap hoeft cunnilingus en afzuigen van de vrouwelijke geslachtsdelen op zichzelf geen gevaar te zijn. Het moet echter wel voorzichtig gebeuren, en er mag geen lucht in de vagina worden geblazen, omdat gebleken is dat dit een complicatie kan geven die de bevalling, en daarmee ook het kind, ongunstig beïnvloedt. Onder alle omstandigheden is bij iedere vorm van sex in het laatste stadium van de zwangerschap voorzichtigheid geboden. (Zie ‘De zwangerschap’).

‘Soixante-neuf’

‘Soixante-neuf’, (Frans voor 69) is een vorm van orale sex waarbij de partners gelijktijdig eikaars geslachtsdelen likken. De lichamen hebben hierbij ten opzichte van elkaar een houding die veel lijkt op die van de cijfers in het getal 69.

Gelijktijdig wederzijdse orale sex kan voor beide partners erg prettig zijn en kan natuurlijk tot orgasme leiden. Maar de meeste mensen zullen het waarschijnlijk alleen gebruiken om een grotere seksuele opwinding te krijgen en zullen hierna overgaan op een andere vorm van orale sex, omdat zij in deze ongebruikelijke houding moeilijk continu op elkaar ingesteld kunnen blijven. Wat makkelijker gaat dat als men er de tijd voor neemt en zijdelings naast elkaar, in plaats van op elkaar, ligt. Maar zelfs dan nog kan het zijn dat slechts één van de partners een orgasme krijgt. In dat geval doet men er goed aan om op een andere manier verder te vrijen.

Genitaal geslachtsverkeer

Met genitaal geslachtsverkeer wordt bedoeld seksueel contact tussen de geslachtsdelen van twee mensen.

De geslachtsorganen zijn de gevoeligste erogene zones die het menselijk lichaam kent en voor veruit de meeste mannen en vrouwen is genitaal contact dan ook de vorm van seksueel contact waaraan de voorkeur wordt gegeven. Bovendien zijn penis en vagina anatomisch volledig op elkaar afgestemd. Gedurende verreweg het grootste deel van de geschiedenis van de mensheid was voortplanting alleen mogelijk dank zij dit samenkomen (Latijn: copulatiö) van het mannelijk en vrouwelijk lichaam. (Tegenwoordig kan een vrouw ook op kunstmatige wijze worden bevrucht).

In onze joods-christelijke cultuur is sex altijd gekoppeld geweest aan voortplanting. Eeuwenlang is genitale sex dan ook beschouwd als de enige ‘natuurlijke’ vorm van geslachtsverkeer. Een enkele maal was manuele en orale sex toegestaan, zolang de partners het tenminste als inleiding tot de coïtus beschouwden. Was dat niet het geval dan was een seksueel contact altijd zondig. En in de meeste westerse landen was het bovendien onwettig.

Toen in de 19e eeuw psychiaters hun aandacht gingen vestigen op het menselijk seksueel gedrag, durfden zij de conventionele seksuele moraal aanvankelijk niet in twijfel te trekken. De woorden die zij gebruikten mochten nieuw en anders zijn, hun boodschap bleef onveranderd: alle niet-coïtale sex was uit den boze. Maar in plaats van met verdoemenis na de dood dreigden zij met direct lijden tijdens het leven. Masturberen, ‘oralisme’ en ‘ana- lisme’ werden een psychiatrische stoornis in plaats van een zonde, en zo werden de zondaars ineens tot krankzinnigen.

Maar in de loop der tijd ging een steeds groter aantal psychiaters de onwankelbare algemene opvattingen over het doel van seksueel gedrag aan een onderzoek onderwerpen, met als gevolg dat zij veel voorzichtiger werden in hun uitspraken. Veel van wat eerst als ‘pervers’ en ‘afwijkend’ was aangemerkt, werd nu alleen nog maar ‘onrijp’ genoemd en niet langer als ziekteverschijnsel beschouwd. In feite ging men masturberen en orale sex nu vrijwel overal als iets gezonds en heilzaams beschouwen. Weliswaar wordt ook vandaag de dag in een aantal traditionele psychiatrische geschriften het regelmatig bedrijven van niet-coïtale sex nog als een ‘perversiteit’ betiteld die voor behandeling in aanmerking komt, maar de meeste moderne psychiaters zijn het met deze verkrampte benadering niet langer eens. Hun belangstelling gaat meer uit naar de subjectieve en objectieve gevolgen van seksuele activiteit. De meeste vakmensen zijn nu eensgezind van mening dat stigmatiserende termen als ziekte, perversie, stoornis en afwijking strikt voorbehouden moeten blijven aan situaties waarin de bedrijver van seksueel gedrag duidelijk hinder ondervindt van wat hij doet, of waarbij het gedrag duidelijk schadelijk is voor anderen. (Zie voor details: ‘Dwangmatig en destructief gedrag’).

Alles wijst er natuurlijk op dat genitaal geslachtsverkeer nooit minder populair zal worden. In het verleden is het voor de meeste mensen de manier van seksueel contact geweest die altijd boven andere manieren werd geprefereerd, en in de toekomst zal dat zeker zo blijven. Maar in onze eigen maatschappij, die nog maar sinds korte tijd bezig is zich los te maken van een lange periode van seksuele onderdrukking, zullen velen misschien nog moeten leren hoe zij er optimaal van kunnen genieten. (Zie ook ‘Seksueel onvermogen’).

Bij de eerste seksuele experimenten van tieners zorgen zij er meestal voor dat de penis niet in de vagina komt. Zij doen dat uit angst voor zwangerschap of omdat het meisje nog ‘maagd’ wil blijven (zie ‘De puberteit’). Omdat in ieder geval jongens tijdens het vrijen meestal in sterke mate opgewonden raken, laten meisjes hen soms een orgasme krijgen door het bijna tot een echte coïtus te laten komen. Een meisje dat zelf minder opgewonden is, laat haar vriend bijvoorbeeld met zijn kleren aan boven op zich liggen en de coïtusbeweging maken. De meeste jongens komen op die manier al heel snel klaar; onder elkaar spreken zij van ‘droogneuken’.

Geleidelijk gaat hun vriendin steeds méér goedvinden, doen beiden wat kleding uit, en tenslotte kan het paar zelfs besluiten om hun experimenten maar helemaal naakt voort te zetten. Toch kan een meisje ook dan nog bang blijven dat ze zwanger wordt of haar maagdenvlies (het dunne vlies dat de vagi- naalopening afsluit) intact willen houden. Ook kan ze bang zijn voor bloedverlies en pijn, of voor geslachtsziekte. Ze vindt dan wel goed dat haar vriend zijn penis tegen haar vulva aan wrijft, maar naar binnen mag hij niet. Deze manier van vrijen kan voor beide partners prettig zijn en, met een beetje oefening, leren zij allebei hoe zij klaar kunnen komen. (De penis wordt uiteindelijk direct geprikkeld, en omdat deze tegen bepaalde delen van de vulva drukt, kunnen ook de gevoelige clitoris en de kleine schaamlippen op een indirecte manier worden geprikkeld). Zelfs mensen die normaliter de coïtus met elkaar bedrijven vinden deze eenvoudige vorm van vrijen soms nog prettig, en doen het bijvoorbeeld als de inwendige geslachtsorganen van de vrouw door beschadiging of ziekte overgevoelig zijn. (Zie ‘Pijn tijdens geslachtsverkeer’).

Het is misschien niet verstandig om deze manier van vrijen alleen maar als een vervanging van de coïtus te zien. Sommige mensen vinden het op zichzelf een prettige manier en bedenken er voor de afwisseling nog een aantal variaties op. Zij doen het bijvoorbeeld na cunnilingus, als de vulva flink nat is van speeksel en vaginaal vocht, of gebruiken een glijmiddel waarmee ze hun geslachtsorganen tegen irritatie beschermen en hun beider gevoeligheid nog vergroten.

De coïtus

Met het woord coïtus (van het Latijnse coire: samengaan) wordt bedoeld het inbrengen van de penis in de vagina - waarschijnlijk dus de meest toegepaste manier van vrijen. (Het is praktisch ook de enige vorm van seksueel contact die tot zwangerschap kan leiden).

Er zijn culturen geweest waarin seksueel contact tussen mannen en vrouwen tot de coïtus beperkt bleef, zonder enige inleiding, afwisseling of improvisatie. In dergelijke culturen lag de nadruk gewoonlijk sterk op de voortplantende functie van seksualiteit en waren seksuele genoegens uit den boze, vooral voor vrouwen. Zelfs in onze cultuur komt het nog wel voor dat een man alleen in het


 

EROTISCHE KUNST IN DE GRIEKSE OUDHEID

De oude Grieken en Romeinen hielden het niet bij één coïtushouding. Maar de voorkeur gaven zij toch doorgaans aan een houding met de vrouw bovenop de man. Op de drie vaasschilderingen enkele typerende variaties.

contact van penis en vagina is geïnteresseerd en voor het overige liefdesspel geen oog heeft. Een coïtus duurt bij dit soort mensen ook nooit langer dan enkele seconden, en behalve een vlug orgasme beleven zij aan sex weinig plezier. Hun vrouwelijke partners raken vaak sterk gefrustreerd. Er zijn echter ook paren die van hun seksueel contact een lang, uitgebreid en zeer gevarieerd ritueel maken. Zij zien de coïtus als één van de vele mogelijkheden waarop zij elkaar kunnen bevredigen en zij nemen er uren de tijd voor.

Dank zij de komst van betrouwbare voorbehoedmiddelen in de laatste decennia zijn veel mensen van hun angst voor een ongewenste zwangerschap bevrijd. Het genoegen dat zij aan de coïtus beleven is hierdoor sterk toegenomen. Steeds meer vrouwen vinden dat zij recht hebben op seksuele bevrediging en nemen met de rol van ‘lustobject’ niet langer genoegen. Zij ontvangen niet alleen graag seksueel genot, maar geven het ook graag - en in plaats van af te wachten tot zij gestimuleerd worden, zijn zij volledig gelijkwaardige seksuele partners geworden. Veel mensen zien tegenwoordig in, dat een coïtus niet iets is dat zich afspeelt tussen een ‘actieve’ man en een ‘passieve’ vrouw, maar dat een werkelijk ‘samengaan’ of een beurtelings overnemen van het initiatief het meest bevredigend is. De coïtus is dus uitgegroeid tot een nieuw menselijk communicatiemiddel.

Een coïtus beginnen is gemakkelijk genoeg, maar zoals voor alle vormen van geslachtsverkeer, geldt ook voor de coïtus dat volledige wederzijdse bevrediging haast altijd een kwestie is van oefening en ervaring. Vooral jonge mensen verwachten in het bégin soms te veel binnen te korte tijd. De meeste jongens en meisjes denken, dromen en praten over hun eerste coïtus lang voordat het zover is. En als het moment dan eindelijk daar is, loopt het door hun verwachtingen, fantasieën en zenuwen soms op een anticlimax uit. Neem bijvoorbeeld de grote betekenis die ook nu nog wel aan de ‘ontmaagding’, dus aan de verbreking van het hymen (het

dunne vlies voor de vaginaalopening) wordt toegekend. Dit maagdenvlies kan natuurlijk al lang verbroken zijn door het gebruik van tampons, door masturbatie, of als gevolg van sportbeoefening. Toch blijft het bij de meeste vrouwen min of meer intact tot het moment waarop voor de eerste keer een penis in de vagina wordt gebracht. Veel adolescenten hebben over dit moment onrealistische, overdreven verwachtingen en maken zich er soms al jaren van tevoren druk over. Dus jongens vragen zich af of hun penis wel ooit stijf genoeg zal zijn om het maagdenvlies te verbreken en meisjes verwachten een of andere pijnlijke situatie. Deze angst is echter onterecht. Mannen hoeven niet ruw te zijn, want doorgaans scheurt het hymen heel gemakkelijk in. Het beste is een geleidelijke, langzame en voorzichtige benadering. Vrouwen voelen soms


EROTISCHE KUNST IN AFRIKA

De twee bronzen figuurtjes van deze foto’s zijn afkomstig uit Ivoorkust en zijn op verschillende manieren met elkaar te combineren; ze laten zien wat er zo op seksueel gebied allemaal mogelijk is.

HETEROSEKSUELE GEMEENSCHAP IN DE KUNST

De hele geschiedenis door hebben beeldende kunstenaars over de hele wereld de menselijke seksualiteit uitgebeeld. Soms hadden deze kunstwerken religieuze betekenis, soms een voorlichtende functie, maar heel vaak waren zij uitsluitend bedoeld om de toeschouwers te vermaken of te prikkelen. De erotische kunst in verschillende culturen stelt ons in de gelegenheid iets over de daar heersende seksuele opvattingen te leren.

wat pijn en kunnen een beetje bloed verliezen, maar veel pijn hebben ze niet te vrezen. Slechts bij hoge uitzondering blijkt het hymen te dik en scheurt het niet in; dit euvel is door de huisarts met een kleine instrumentele ingreep snel te verhelpen. In het algemeen geldt dat men beter niet plotseling en overhaast met een coïtus kan beginnen, maar dat men de tijd moet nemen om er op een zelfgekozen manier naar toe te werken. (Op deze manier kan de vrouw zelfs al voordat de eigenlijke coïtus begint een paar orgasmes hebben). In ieder geval moet men niet met een coïtus beginnen zolang de vagina nog niet spontaan vochtig is geworden. Een vrouw die tijdens het liefdesspel seksueel opgewonden raakt gaat namelijk vanuit de vaginawand een helder vocht afscheiden dat de vagina tegen irritatie beschermt en maakt dat de penis vlot kan worden ingebracht. Zonder dit vocht kan een coïtus voor beide partners een pijnlijke aangelegenheid zijn. (Pas als zij ouder worden gaan sommige vrouwen onvoldoende vocht afscheiden. Deze situatie is doorgaans te verbeteren met hormonale therapie. Ook condooms die met een glijmiddel zijn geprepareerd kunnen in zulke gevallen uitkomst bieden. Zulke condooms zijn kant en klaar in de handel. Huishoudglijmiddelen als vaseline mogen nooit in contact met de vagina worden gebracht; eigenlijk is vaseline voor het vergemakkelijken van ieder seksueel contact ongeschikt, omdat het niet mengbaar is met water en afscheidingen als speeksel en slijm). Als de vagina van de vrouw vochtig genoeg is kan de man langzaam zijn penis inbrengen. Dit hoeft niet direct heel diep te gebeuren, want ondanks haar seksuele opwinding kan de vrouw best nog even gespannen blijven. Als dat zo is kan de man helpen haar te laten ontspannen door langzaam alleen met de top van zijn penis in het onderste deel van de vagina heen en weer te gaan. Als zij dat wil kan zij er zelf voor zorgen dat de penis dieper naar binnen gaat, namelijk door haar onderlijf ritmisch te bewegen. Dit bewegen van het onderlijf bij geslachtsgemeenschap, is iets dat ‘vanzelf gebeurt bij alle zoogdieren en is in feite al te zien bij babies die hun seksuele responsen als iets prettigs beginnen te ontdekken (Zie: ‘De baby- en kinderjaren’). Maar, hoezeer dit gedrag ook een kwestie is van instinct, ervaren minnaars kunnen het nog sterk perfectioneren.

Mannen met weinig seksuele ervaring denken soms dat diepe, regelmatige en snelle stoten het effectiefst zijn, maar eigenlijk is dat slechts zelden het geval. Zeker voor het begin van de coïtus geldt dat een man het zowel zelf veel fijner heeft als prettiger maakt voor de vrouw, wanneer hij langzaam beweegt en de penetratie gering houdt. Het meest leert hij misschien zelfs als hij de vrouw het initiatief laat nemen. In de meeste gevallen zal deze een


 

EROTISCHE KUNST IN INDIA

(Boven) Indiase kunstenaars schilderen vaak hele reeksen gecompliceerde coïtushoudin- gen. Op deze 18e eeuwse afbeelding wel een zeer ingewikkelde houding. We moeten er rekening mee houden dat de kunstenaars hun fantasie hebben laten werken en dat niet alle afbeeldingen in de praktijk uitvoerbaar hoeven zijn.

(Onder) Deze 18e eeuwse schildering toont een Europeaan die gemeenschap heeft met een Indiase vrouw in de ‘missionarishouding’.



 

voorkeur hebben voor lange, trage bewegingen waarbij het topje van de penis voor iedere nieuwe stoot tot aan de vaginaalopening wordt teruggebracht. De reden hiervoor is niet moeilijk te bedenken: bij het toenemen van de seksuele opwinding wordt het bovenste vaginadeel wijder en het onderste vaginadeel wordt door bloedstuwing nauwer. Het is juist het onderste deel van de vagina (het zogenaamde orgasmeplateau) dat voor de penis het meest prikkelend is. (Zie voor details ‘De vrouwelijke seksuele respons’).

Bovendien kunnen veel vrouwen hun spieren bij de vaginaalopening vrij goed beheersen. Op deze wijze gaan zij grip uitoefenen op de penis en versterken zo de prikkel zowel voor de partner als voor zichzelf. (Vrouwen met een wijde, te slappe vaginaalopening, vrouwen die hun vaginaspieren niet voelen of die vinden dat deze niet genoeg ontwikkeld zijn, kunnen speciale oefeningen doen. Zie ‘Seksueel onvermogen bij de vrouw - anorgasmie’). Als man en vrouw wat langer met de coïtus bezig zijn gaan zij hun onderlijf meestal sneller bewegen en wordt de penetratie van de penis dieper. Soms is het één partner die al deze bewegingen uitvoert en blijft de ander relatief passief en soms bewegen beiden tegelijk. Ook kunnen zij binnen het patroon van hun ritmische bewegingen de stoten variëren van diep tot zeer ondiep, of kan de man de penis diep in de vagina laten ronddraaien door met zijn heupen van voor naar achter ronddraaiende bewegingen te maken.

Alleen door het te doen leert men hoe men een coïtus op zijn prettigst ervaart; en als men oog heeft voor de reacties van de ander leert men al snel hoe men elkaar de meeste bevrediging schenkt. Een coïtus is tenslotte eerst en vooral een intieme wisselwerking tussen twee mensen en geen enkel technisch advies kan ooit beter zijn dan directe open communicatie. Met name de vrouw moet niet bang zijn om haar man precies te vertellen hoe ze het liefst geprikkeld wordt, en ze moet beseffen dat ze in beider belang handelt als ze zich door haar seksuele gevoelens laat meeslepen. Een man moet er soms nog op letten dat hij zijn orgasme niet te vlug krijgt, maar een vrouw hoeft zich nooit in te houden, zij kan orgasmes blijven krijgen tot de man zijn erectie verliest.

Helaas genieten mensen vaak minder van hun coïtus dan mogelijk zou zijn, omdat zij te veel waarde hechten aan het orgasme. Omdat mannen weten dat zij tamelijk snel een orgasme kunnen krijgen, zijn zij onzeker of zij hun erectie wel zo lang zullen hebben dat ook de vrouw aan haar trekken komt. Daarentegen is de vrouw soms bang dat zij niet vlug genoeg - of helemaal niet - klaarkomt. Dat zulke niet uitgesproken dingen de communicatie tussen twee mensen ernstig kunnen verstoren en soms zelfs een beletsel kunnen zijn voor een normaal seksueel functioneren, zal duidelijk zijn.

De meeste mensen zouden in seksueel opzicht gelukkiger zijn als zij zich wat meer gingen toeleggen op het coïtusgebeuren zelf en wat minder op de eventuele afloop. Geen enkele wet zegt dat elk seksueel contact met een orgasme moet eindigen. Wat vrijen betreft bewijzen mensen zich juist helemaal geen dienst door ergens naar te willen streven. Het is het samen beleven van lichamelijk genot, niet de ‘climax’ daarvan, of de ‘geslaagde’ finale, die de coïtus de moeite waard maakt. Voor minnaars met ervaring is het zorgvuldig opbouwen van spanning belangrijker dan het uiteindelijk loslaten van die spanning. Een orgasme is gewoon iets dat op het hoogtepunt van seksueel geprikkeld zijn vanzelf gebeurt; het is geen prijs die bevochten en gewonnen moet worden.

In sommige handboeken voor gehuwden werd er vroeger niet alleen op aangedrongen om zoveel mogelijk naar een orgasme te streven, maar stond bovendien dat men moest proberen om gelijk klaar te komen. Als beloning werd een soort ‘totale extase’ in het vooruitzicht gesteld. Dit merkwaardige advies heeft echter meer kwaad dan goed gedaan. De reden hiervoor is niet moeilijk te begrijpen. Ten eerste werd de nadruk niet op het seksuele gebeuren, maar op het resultaat er van gelegd. Ten tweede dwong het de partners tot een koele, afstandelijke houding, zodat zij zich geen moment konden

EROTISCHE KUNST IN CHINA

In China benadrukten de kunstenaars vooral aspecten als de rust en tederheid bij seksuele gemeenschap. Zij schonken weinig aandacht aan de anatomische verschillen tussen man en vrouw. Chinese erotische kunst heeft daarom vaak een rustig en delicaat karakter. Hartstocht wordt zelden uitgebeeld.

(Boven)Tafereel uit een prentenboek met daarop drie sex bedrijvende mensen. De middelste figuur gebruikt een kunstpenis. (Late Ming-dynastie)

(Onder) Een ongewoon beeld van seksueel geweld uit een prentenboek waarin de seksuele avonturen van Mongoolse ruiters staan afgebeeld. (Late Ming-dynastie)


EROTISCHE KUNST INJAPAN

Op veel Japanse rollen wordt sex afgebeeld als een hartstochtelijk en zelfs agressief gebeuren. Japanse kunstenaars gaven de mannelijke geslachtsorganen meestal sterk vergroot weer, hetgeen ze er enigszins afschrikwekkend uit deed zien.

(Boven) Rolschildering van een vrouw die met twee mannen tegelijk vrijt.

(Onder) Rolschildering van een man met een onwillige jonge prostituée in opleiding, die wordt vastgehouden door een oudere vrouw.

laten gaan. Het gevolg hiervan was vaak dat geen van beiden meer klaar kwam. En tenslotte gingen mensen die het niet lukte om hun respons op elkaar af te stemmen, zich minderwaardig voelen. Gelukkig is deze mechanische benadering van de coïtus uit de tijd geraakt. De meeste ‘deskundigen’ zijn realistischer geworden en beschouwen een gelijktijdig orgasme niet langer als bewijs van een perfecte relatie. Het besef groeit zelfs dat men zich over orgasmes maar liever helemaal niet druk meer moet maken. Mensen gaan van ieder moment van intimiteit genieten om wat het is, zonder iets in het bijzonder te willen bereiken of presteren. En juist dit niets eisende, ontspannen liefdesspel blijkt nu de meeste bevrediging te schenken. Vaak heft het lang bestaande remmingen op en vergroot het iemands erotische capaciteiten. Natuurlijk leidt dat dan weer tot meer orgasmes. (Zie voor details ‘Seksueel onvermogen’).

Vroeger verwachtte men in de meeste westerse christelijke culturen van de gelovigen dat zij slechts op één manier seksueel contact met elkaar hadden: de gezichten naar elkaar toe, de vrouw liggend op haar rug en de man er bovenop. (De minder geremde ‘heidenen’ in Afrika en Azië en op de eilanden in de Stille Zuidzee noemden dit spottend ‘de missionarishouding’). Maar in de 19e eeuw, toen de contacten tussen verschillende culturen gingen toenemen, begonnen de Europeanen en Amerikanen in te zien dat hun benadering van seksualiteit wel wat rigide was. Op beschilderde vazen uit de Griekse oudheid, Romeinse muurschilderingen, Chinese perkamentrollen, Japanse houtsneden en in Indiase boeken over de liefde gingen zij op zoek naar nieuwe mogelijkheden, en wat zij ontdekten deed hen al snel inzien dat zij de lang geleden verloren gegane geheimen van werkelijk seksueel genot hadden hervonden.

Maar starheid en routine in seksuele zaken mogen dan slecht zijn, allerlei gymnastische toeren hebben echt geen toverkracht. Ook zoiets als de beste, de fijnste, maar ook ‘de natuurlijke’ of ‘gewone’ coï- tushouding bestaat echter niet. Daarom wordt in de meeste handboeken voor gehuwden van tegenwoordig nog maar weinig plaats ingeruimd voor het beschrijven van ‘variaties’. Seksuele partners met een beetje fantasie, die uitproberen wat bij hen opkomt, brengen die variatie zelf wel aan, afhankelijk van de omstandigheden, en zullen zo altijd zelf nieuwe houdingen blijven vinden. Een uitvoerige beschrijving is overbodig, omdat het al gauw tot een te mechanische kijk op de coïtus leidt.

Het is misschien beter helemaal geen nauw omschreven opsomming te geven van allerlei coïtus- houdingen. Elke coïtus houdt een reeks bewegingen in die gezamenlijk één geheel vormen, en de meeste mensen gaan van de ene stand over naar een andere, zonder hierover van tevoren te hebben nagedacht of zonder zich bewust in te spannen. Het lijkt wat betweterig om uit alle mogelijkheden die er zijn er 10,12, 20 of meer te kiezen en aan elk van die mogelijkheden speciale betekenis toe te kennen. Natuurlijk kan onderscheid worden gemaakt tussen een paar hoofdvormen bij de coïtus, maar het gaat hierbij dan ook inderdaad om slechts enkele


 

EROTISCHE KUNST IN JAPAN

vormen: de partners kunnen staan, zitten of liggen; zij hebben de lichamen met de voorkant tegen elkaar of de vrouw heeft haar rug naar de man gewend; de ene partner bevindt zich op de andere, of beiden liggen op hun zij.

Vroeger dacht men dat sommige coïtusstanden beter waren dan andere. Dit gold met name voor standen waarbij de man met zijn penis de clitoris van de vrouw kon prikkelen. Andere standen werden juist als minder goed beoordeeld, omdat ze de clitoris juist niet prikkelden. Modern seksuologisch onderzoek heeft aangetoond dat beide ideeën onjuist zijn. Eerder in dit boek is al enkele malen

gezegd dat de clitoris bij stijgende opwinding onder het clitoriskapje verdwijnt en dus niet langer voor directe prikkeling bereikbaar is. Indirect wordt de clitoris echter wel geprikkeld, door de bewegingen van het kapje die het gevolg zijn van het heen en weer gaan van de kleine schaamlippen. Dat de schaamlippen bewegen is weer het gevolg van het heen en weer bewegen van de penis in de vagina. Deze indirecte prikkeling ontbreekt echter vrijwel nooit. Vanuit welke richting of onder welke hoek de penis wordt ingebracht is hierbij niet van veel belang.

Eén houding is echter bij veel vrouwen met name


EROTISCHE KUNST INJAPAN

Taferelen van een door Katus- hika Hokusai(1760-1849) humoristische beschilderde zijden rol.

geliefd, omdat zij hierbij zelf vrijwel alle coïtusbe- wegingen kunnen bepalen: schrijlings zitten op de man, die passief op zijn rug ligt. Deze houding was al populair bij de oude Grieken en Romeinen; die beschouwden het zelfs als de ‘gewone’ houding. Het is een variatie die tegenwoordig vaak door sextherapeuten wordt aangeraden, omdat zowel mannen als vrouwen er hun seksuele onvermogen mee schijnen te kunnen verhelpen. (Zie voor details

‘Seksueel onvermogen’).

Er zijn ook vrouwen die zelf liever tamelijk passief blijven en graag op hun rug liggen terwijl de man bovenop hen ligt. Voor hen is de ‘missionarishou- ding’ (man bovenop vrouw, gezichten naar elkaar toe) inderdaad het prettigst. Als zij in deze houding bovendien nog hun benen gebogen houden kan de penis tot zeer diep in de vagina doordringen, hetgeen de kans op zwangerschap vergroot. (Het geloosde zaad vormt dicht bij de baarmoederhals een klein plasje; voor een zo groot mogelijke kans op een zwangerschap hoeft de vrouw na afloop van de coïtus alleen maar een poosje rustig op haar rug te blijven liggen). Bovendien geeft het diepe binnendringen op zichzelf veel vrouwen een fijn gevoel en zoeken zij daarom spontaan naar een houding waarbij dit gebeurt.

Mensen die te zwaar zijn of die lichamelijk niet sterk zijn bedrijven de liefde meestal het liefst liggend op hun zij. Een benadering van achteren in deze houding is doorgaans het minst moeilijk. Deze houding is ook met name geschikt voor vrouwen in de laatste zwangerschapsfase.

Anaal geslachtsverkeer

Anaal geslachtsverkeer is te omschrijven als seksueel contact tussen de geslachtsorganen van de ene mens en de anus van iemand anders.

Bij de meeste mensen is de anus een uiterst gevoelig gebied, een van de belangrijkste erogene zones in feite. Het is daarom niet verwonderlijk dat veel mensen bij hun seksuele activiteiten graag op de een of andere manier anaal geprikkeld worden. Zij steken bijvoorbeeld hun vingers of een rond voorwerp in hun anus terwijl zij masturberen, of vinden het prettig als bij oraal of genitaal seksueel contact hun anus wordt bevoeld. Sommige mannen en vrouwen hebben ook graag dat hun anus wordt gelikt of gekust en hun partners voldoen soms maar al te graag aan deze wens. (De vakterm hiervoor luidt anilingus van het Latijnse anus: aars en lingu- ere: likken). Er dient echter wel op te worden gewezen dat deze vorm van vrijen, als niet de opperste hygiëne wordt betracht, een hepatites (leverontsteking) tot gevolg kan hebben.

En tenslotte zijn er mannen die het prettig vinden om hun penis tussen de billen van een vrouw heen en weer te bewegen tot zij klaar komen. Hoewel de penis in dit geval nergens wordt ingebracht, kan het toch ook voor de vrouw wel een prettig gevoel zijn.

De man kan zijn penis natuurlijk ook in de anus van de vrouw steken en er zijn vrouwen die deze manier van vrijen bijzonder op prijs stellen. Maar de anus wordt, dit in tegenstelling met de vagina, niet vanzelf glad en daarom moet hierbij wat speeksel of een glijmiddel worden gebruikt. Het glijmiddel kan het beste op de anus zelf worden aangebracht. Hierbij is de man tevens in de gelegenheid de anussluitspier even zacht te masseren of zelfs een vinger in te brengen. Na deze voorbereiding kan de penis worden ingebracht. Het inbrengen zelf moet vooral langzaam gebeuren en als de penis eenmaal binnen is mag hij even niet worden bewogen, in afwachting van het moment dat de anussluitspier zich helemaal ontspant. Pas dan kan men gezamenlijk, of alleen, het onderlijf gaan bewegen.

Een vrouw die dit niet gewend is, vindt het inbrengen van de penis in haar anus in het begin soms niet prettig of zelfs pijnlijk. Maar na de eerste voorzichtige pogingen gaat ook zij het vaak prettig vinden, ook al komt ze niet tot een orgasme. Haar partner kan haar natuurlijk tijdens het anale contact masturberen en als zij hierdoor een of meerdere keren achtereen klaarkomt, vormt het samentrekken van de anussluitspier dat hiervan het gevolg is, voor de penis een bijzonder aangename extra prikkel. (Zie ‘De vrouwelijke seksuele respons’).

Er kan natuurlijk op tal van manieren anaal worden gevrijd. Meestal echter ligt de vrouw gewoon op haar buik en benadert de man haar van achteren, of ligt zij op haar rug met haar knieën opgetrokken tot opzij van haar bovenlijf en benadert de man haar van voren.

Hoewel anaal geslachtsverkeer niet tot zwangerschap kan leiden en voor beide partners zeer bevredigend kan zijn, is het toch niet zo gebruikelijk als men op grond hiervan wel zou verwachten. Het is in onze cultuur immers eeuwen lang als zondig en pervers veroordeeld. In sommige staten in Amerika is het - onder meer als ‘sodomie’ - zelfs nu nog strafbaar en kan men er jaren voor de gevangenis in gaan. Ook is men in onze maatschappij dikwijls geneigd de anus vies te vinden, vanwege de uitscheidende functie. (In mindere mate worden ook de geslachtsorganen vies gevonden, omdat men ze associeert met het lozen van urine). Zo lang men de uitscheidingsorganen echter onberispelijk schoon houdt, is deze afkeer ongegrond. Overigens, niet in ieder land en iedere cultuur is de afkeer van anaal geslachtsverkeer even groot.

Anale gemeenschap kan best een positieve ervaring zijn als beide partners het willen en er ook echt van genieten. Maar er is één voorschrift waar men zich in het belang van de gezondheid onder alle omstandigheden dient te houden: schakel nooit van anale op vaginale sex over zonder eerst de penis grondig te hebben gewassen. Bacteriën uit de dikke darm kunnen in de vagina namelijk infecties veroorzaken. Dit kan worden voorkomen door de penis goed met water en zeep te wassen direct nadat deze uit het rectum is gekomen en voordat met een andere vorm van sex wordt doorgegaan.

[Sex Atlas] [Inhoud] [Wrd. voor. - bewerkers] [Inleiding] [I - Het mensel. lichaam] [II - Seksueel gedrag] [Ontwikkel. van gedrag] [Vormen van activiteit] [III - Seks. en maatsch.] [Literatuurlijst]